Γειά σας και καλή χρονιά και από 'μένα, αν και λίγο καθυστερημένα, γιατί οι υποχρεώσεις και η δουλειά δεν μου αφήνoυν πολλά περιθώρια και χρόνο να ασχοληθώ με το blog μου και τις δημιουργίες μου...
Έχω δυο βδομάδες πλέον που γύρισα από ένα ταξίδι υπέροχο... Αφού κατάφερα και στρίμωξα τα μαθήματά μου, πήγα για 1 μήνα και κάτι στη Βενεζουέλα για δεύτερη φορά. Και ήταν τόσο μεγάλη η επιρροή αυτής της χώρας πάνω μου, που ακόμα δεν μπορώ να προσαρμοστώ εδώ.
Βενεζουέλα λοιπόν, για άλλους σημαίνει μικρή Βενετία, λόγω των σπιτιών που ήταν δίπλα σε ποτάμια, όταν την ανακάλυψαν, και για άλλους το Μεγάλο Νερό, σύμφωνα με μια γλώσσα ιθαγενών.
Η άφιξή μου εκεί δεν με ξάφνιασε όπως την πρώτη φορά πριν 6 χρόνια που την επισκέφτηκα (μιας και έχω οικογένεια εκεί), όμως όσες φορές και να την επισκεφτείς, δεν γίνεται να μην ξαφνιαστείς από την θέα από το αεροπλάνο ακόμα, που κοιτάζοντας από το παράθυρο σε τυφλώνει ο ήλιος που πέφτει πάνω στη παραγκούπολη που καλύπτει μια τεράστια πλευρά του βουνού. Και εκεί η πρώτη σκέψη που σου έρχεται είναι "πού ήρθα;"
Το ταξίδι μου αυτό δεν ήταν τόσο τουριστικό μιας και δεν μου δόθηκε η ευκαιρία και ο χρόνος να επισκεφτώ πολλά μέρη (το έκανα στο πρώτο μου ταξίδι αυτό), αλλά θα έλεγα ότι ήταν κυρίως ταξίδι εμπειριών. Πιο μεγάλη πλέον και με μια άλλη ματιά, προσπάθησα να ρουφήξω κάθε λεπτομέρεια της ζωής αυτού του λαού, που σύμφωνα με μια παγκόσμια έρευνα, είναι ο πιο ευτυχισμένος λαός του κόσμου...κι όπως πραγματικά το συνειδητοποίησα.... ισχύει πέρα για πέρα.
Πρώτη επαφή λοιπόν, το πρώτο κιόλας βράδυ, το περνάω σε ένα μαγαζί της πρωτεύουσας του Καράκας, τρώγωντας πλάτανο τηγανιτό (φανταστείτε κάτι σαν μπανάνα τηγανιτή), ζαχαροκάλαμο ψητό, αβοκάντο με κρεμμύδι, και μοσχάρι (μακράν γευστικότερο της Ελλάδας) που όταν τους έλεγες καλά ψημμένο, αυτοί καταλαβαίνανε ...να είναι κόκκινο από μέσα. Όσο και ο γευστικός τουρισμός να με εξιτάρει, ήταν πολύ δύσκολο να συνηθίσω σε αυτές τις γεύσεις, αν και κατέβαλα υπεράνθρωπες προσπάθειες. Ήμουν τυχερή γιατί η Βενεζουέλα με καλωσόρισε με gaidas, παραδοσιακά Χριστουγεννιάτικα τραγούδια από μια πόλη της, το Maracaibo, κι εκεί πήρα μια πρώτη ιδέα του "πιο ευτυχισμένου λαού"... ο κόσμος σηκωνόταν από τα τραπέζια, γινόταν ένα, και χόρευε στους ρυθμούς της gaida.
Η ζωή είναι δύσκολη για όποιον δεν έχει μια έστω σχετική οικονομική ευχέρεια, και για όποιον έχει, η εγκληματικότητα και το ρίσκο που διατρέχει σε κάθε στιγμή είναι πάντα στο μυαλό του. Δεν αφήνει όμως ποτέ να τον κυριέψει. Απολαμβάνει την ποιότητας της ζωής που μπορεί να έχει και προσαρμόζεται στην κατάσταση που άλλοι διάλεξαν γι αυτον.
Όταν τα club κλείνουν, η διασκέδαση συνεχίζεται στην άκρη του δρόμου, με ένα μπουκάλι Cacique (ένα γευστικότατο ρούμι) και χορεύοντας salsa μέχρι να ξημερώσει. Εκεί, η πλειοψηφία είναι φτωχή, και όταν τους ρωτάς " μα πώς είσαι τόσο χαρούμενος αφού σου λείπουν ακόμα και τα βασικά;", σου απαντάνε "είμαι χαρούμενος γι αυτά που έχω, δεν θα στεναχωρηθώ για αυτά που δεν έχω", κι εκεί αναλογίζεσαι πόσες στιγμές έχασες από την ζωή σου να σκέφτεσαι πράγματα ανούσια.
Εκεί, η φήμη των πιο όμορφων γυναικών στον κόσμο, ισχύει. Η αναλογία μεταξύ των 2 φύλων είναι 1 προς 8, και κερδίζουν οι γυναίκες, που ακόμα και να μην είναι τόσο συμπαθητικές, είναι τόσο περιποιημένες που τις προσέχεις. Ακριβώς έτσι ισχύει και η φήμη των ευγενικών αντρών, που είτε σαν έτερον ήμισυ, είτε σαν φίλη, σαν μητέρα ή σαν αδελφή, σου φέρονται τόσο ευγενικά, όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί έτσι μεγαλώνουν. Βέβαια, οι σχέσεις εκεί δεν είναι τόσο σταθερές, και οι γυναίκες στα 24 τους δεν είναι δυνατόν να μην έχουν ήδη ένα-δυο παιδιά. Είναι θλιβερή η εικόνα κοριτσιών στα 14 σε ενδιαφέρουσα, και για όλους εκεί αυτό να είναι φυσιολογικό.
Σε όλους είναι γνωστή η εικόνα μιας Λατινοαμερικάνικης χώρας, αλλά όταν βλέπεις από κοντά τα χωριά, τις πόλεις και τα σπίτια, ή θα τα μισήσεις, ή θα τα λατρέψεις από την άποψη της περιέργειας για το πώς έχουν συνηθίσει στα αποπνικτικά, βρώμικα, και χαώδη κέντρα των πόλεων, και στα σπίτια τα, που μπορεί λόγω φτώχειας να είναι από τσίγκο, αλλά τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια δεν λείπουν ποτέ.
Για να μην σας κουράζω, μιας και αυτή η ανάρτηση δεν αποσκοπεί σε τουριστικό οδηγό, αλλά σαν μια αναφορά σε ένα ταξίδι που έκανα, σας αφήνω με το να απολαύσετε κάποιες εικόνες από κάποια νησάκια της Καραιβικής τις πρώτες μέρες του Ιανουαρίου που βρέθηκα εκεί....
Νομίζω πώς αυτός ο χρόνος ξεκίνησε με τις καλύτερες προδιαγραφές (και με μαύρισμα χριστουγεννιάτικο), και θα καταλάβετε τον λόγο που δεν έχω προσαρμοστεί ακόμα... Καλή βδομάδα!
Έχω δυο βδομάδες πλέον που γύρισα από ένα ταξίδι υπέροχο... Αφού κατάφερα και στρίμωξα τα μαθήματά μου, πήγα για 1 μήνα και κάτι στη Βενεζουέλα για δεύτερη φορά. Και ήταν τόσο μεγάλη η επιρροή αυτής της χώρας πάνω μου, που ακόμα δεν μπορώ να προσαρμοστώ εδώ.
Βενεζουέλα λοιπόν, για άλλους σημαίνει μικρή Βενετία, λόγω των σπιτιών που ήταν δίπλα σε ποτάμια, όταν την ανακάλυψαν, και για άλλους το Μεγάλο Νερό, σύμφωνα με μια γλώσσα ιθαγενών.
Η άφιξή μου εκεί δεν με ξάφνιασε όπως την πρώτη φορά πριν 6 χρόνια που την επισκέφτηκα (μιας και έχω οικογένεια εκεί), όμως όσες φορές και να την επισκεφτείς, δεν γίνεται να μην ξαφνιαστείς από την θέα από το αεροπλάνο ακόμα, που κοιτάζοντας από το παράθυρο σε τυφλώνει ο ήλιος που πέφτει πάνω στη παραγκούπολη που καλύπτει μια τεράστια πλευρά του βουνού. Και εκεί η πρώτη σκέψη που σου έρχεται είναι "πού ήρθα;"
Το ταξίδι μου αυτό δεν ήταν τόσο τουριστικό μιας και δεν μου δόθηκε η ευκαιρία και ο χρόνος να επισκεφτώ πολλά μέρη (το έκανα στο πρώτο μου ταξίδι αυτό), αλλά θα έλεγα ότι ήταν κυρίως ταξίδι εμπειριών. Πιο μεγάλη πλέον και με μια άλλη ματιά, προσπάθησα να ρουφήξω κάθε λεπτομέρεια της ζωής αυτού του λαού, που σύμφωνα με μια παγκόσμια έρευνα, είναι ο πιο ευτυχισμένος λαός του κόσμου...κι όπως πραγματικά το συνειδητοποίησα.... ισχύει πέρα για πέρα.
Πρώτη επαφή λοιπόν, το πρώτο κιόλας βράδυ, το περνάω σε ένα μαγαζί της πρωτεύουσας του Καράκας, τρώγωντας πλάτανο τηγανιτό (φανταστείτε κάτι σαν μπανάνα τηγανιτή), ζαχαροκάλαμο ψητό, αβοκάντο με κρεμμύδι, και μοσχάρι (μακράν γευστικότερο της Ελλάδας) που όταν τους έλεγες καλά ψημμένο, αυτοί καταλαβαίνανε ...να είναι κόκκινο από μέσα. Όσο και ο γευστικός τουρισμός να με εξιτάρει, ήταν πολύ δύσκολο να συνηθίσω σε αυτές τις γεύσεις, αν και κατέβαλα υπεράνθρωπες προσπάθειες. Ήμουν τυχερή γιατί η Βενεζουέλα με καλωσόρισε με gaidas, παραδοσιακά Χριστουγεννιάτικα τραγούδια από μια πόλη της, το Maracaibo, κι εκεί πήρα μια πρώτη ιδέα του "πιο ευτυχισμένου λαού"... ο κόσμος σηκωνόταν από τα τραπέζια, γινόταν ένα, και χόρευε στους ρυθμούς της gaida.
Η ζωή είναι δύσκολη για όποιον δεν έχει μια έστω σχετική οικονομική ευχέρεια, και για όποιον έχει, η εγκληματικότητα και το ρίσκο που διατρέχει σε κάθε στιγμή είναι πάντα στο μυαλό του. Δεν αφήνει όμως ποτέ να τον κυριέψει. Απολαμβάνει την ποιότητας της ζωής που μπορεί να έχει και προσαρμόζεται στην κατάσταση που άλλοι διάλεξαν γι αυτον.
Όταν τα club κλείνουν, η διασκέδαση συνεχίζεται στην άκρη του δρόμου, με ένα μπουκάλι Cacique (ένα γευστικότατο ρούμι) και χορεύοντας salsa μέχρι να ξημερώσει. Εκεί, η πλειοψηφία είναι φτωχή, και όταν τους ρωτάς " μα πώς είσαι τόσο χαρούμενος αφού σου λείπουν ακόμα και τα βασικά;", σου απαντάνε "είμαι χαρούμενος γι αυτά που έχω, δεν θα στεναχωρηθώ για αυτά που δεν έχω", κι εκεί αναλογίζεσαι πόσες στιγμές έχασες από την ζωή σου να σκέφτεσαι πράγματα ανούσια.
Εκεί, η φήμη των πιο όμορφων γυναικών στον κόσμο, ισχύει. Η αναλογία μεταξύ των 2 φύλων είναι 1 προς 8, και κερδίζουν οι γυναίκες, που ακόμα και να μην είναι τόσο συμπαθητικές, είναι τόσο περιποιημένες που τις προσέχεις. Ακριβώς έτσι ισχύει και η φήμη των ευγενικών αντρών, που είτε σαν έτερον ήμισυ, είτε σαν φίλη, σαν μητέρα ή σαν αδελφή, σου φέρονται τόσο ευγενικά, όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί έτσι μεγαλώνουν. Βέβαια, οι σχέσεις εκεί δεν είναι τόσο σταθερές, και οι γυναίκες στα 24 τους δεν είναι δυνατόν να μην έχουν ήδη ένα-δυο παιδιά. Είναι θλιβερή η εικόνα κοριτσιών στα 14 σε ενδιαφέρουσα, και για όλους εκεί αυτό να είναι φυσιολογικό.
Σε όλους είναι γνωστή η εικόνα μιας Λατινοαμερικάνικης χώρας, αλλά όταν βλέπεις από κοντά τα χωριά, τις πόλεις και τα σπίτια, ή θα τα μισήσεις, ή θα τα λατρέψεις από την άποψη της περιέργειας για το πώς έχουν συνηθίσει στα αποπνικτικά, βρώμικα, και χαώδη κέντρα των πόλεων, και στα σπίτια τα, που μπορεί λόγω φτώχειας να είναι από τσίγκο, αλλά τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια δεν λείπουν ποτέ.
Νομίζω πώς αυτός ο χρόνος ξεκίνησε με τις καλύτερες προδιαγραφές (και με μαύρισμα χριστουγεννιάτικο), και θα καταλάβετε τον λόγο που δεν έχω προσαρμοστεί ακόμα... Καλή βδομάδα!
πραγματικα αλλος κοσμος...μας ταξιδεψες πρωι πρωι...εκανα το μπανακι μου στα πρασινα νερα των νησιων και συνηλθα....τι υπεροχα μερη...αν εξαιρεσουμε φυσικα τις παραγκες...ολα τ αλλα ειναι πανεμορφα...πρεπει να ηταν εμπειρια ζωης...και ξαφνικα..απο την απολυτη χαλαρωση τσουπ..επιστροφη στην βασανισμενη Ελλαδα...η διαφορα???Εμεις κρυβομαστε μεσα σε τουβλινα σπιτια που σε λιγο καιρο θα γινουν χειροτερα και απο παραγκες και το κακο ειναι πως δεν θα λεμε οτι ειμαστε ευτυχισμενοι γιατι δεν θα μπορουμε ουτε στους δρομους να χορευουμε...η Μερκελ θα παραμονευει παντου....σου ευχομαι ομαλη και γρηγορη προσαρμογη στα εδω δεδομενα γιατι πιστεψε με...αν ανοιξεις τηλεοραση θα ειναι πολυ δυσκολη...
ΑπάντησηΔιαγραφή