Το προηγούμενο τριήμερο βρέθηκα στην Μάνη, τόπο καταγωγής μιας φίλης από τα παλιά... Ενθουσιάστηκα τόσο με την ιστορία, τα χαρακτηριστικά και τις εικόνες του τόπου που μου ήρθε η ιδέα για ακόμα μια ενότητα στο blog μου, αυτή των ταξιδιωτικών ιστοριών..Ταξίδια και επισκέψεις σε τόπους που έκανα και που στο μέλλον θα κάνω... (Ευελπιστώ αυτή η ενότητα να εμπλουτιστεί δεόντως και κάτι από αυτά να σας φανεί χρήσιμο)...
Μάνη, χωρίζεται στην Μεσσηνιακή και σε αυτήν που βρίσκεται στο μεσαίο πόδι της Πελοποννήσου, την οποία και επισκέφτηκα. Περνώντας την Σπάρτη και κατευθυνόμενος ο επισκέπτης προς την Αερόπολη, συνειδητοποιεί ότι η επόμενη διαδρομή του θα είναι κάτι το ξεχωριστό. Το φυσικό τοπίο γεμάτο πράσινο αλλάζει και μετατρέπεται σε ένα αλλιώτικο....Άγονο, χωρίς πράσινο, γυμνά βουνά, με υπερισχύον το καφέ χρώμα της στεγνής γης, και τα αγριολούλουδα που είναι διάσπαρτα ανάμεσα σε λίγους θάμνους...
Η Μάνη ξεχωρίζει από την υπόλοιπη Πελοπόννησο. Σε σημεία νιώθεις ότι είναι κομμάτι από την Σικελία όπως πολλοί λένε... Παλιά την αποκαλούσαν σαν τόπο του διαβόλου, λόγω ξηρασίας, έλλειψης νερού, και ηλεκτροδότησης. Εκεί θα βρει κανείς μόνο κάποιες ελιές και φυσικά πολλές φραγκοσυκιές, που καρποφορούν αρχές Αυγούστου. Οι κάτοικοι ασχολούνται με το ψάρεμα (μεγάλη πηγή), και με την ζωοτροφία.
Πρώτη στάση, Αερόπολη. Όπως όλες οι περιοχές της Μάνης έτσι κι αυτή, χαρακτηρίζεται από την πέτρα που βγαίνει άφθονη σε αυτά τα μέρη, όμως η τέχνη της, είναι ακριβοπλήρωτη. Ο κεντρικός της δρόμος με χαρακτηριστικούς την διπλή εκκλησία της Παναγίας και του Αγίου Χαραλάμπους, καθώς και πιο κάτω των Ταξιαρχών σε μπερδεύει νομίζοντας ότι είσαι σε κάποιο πλακόστρωτο δρόμο κάποιου νησιού. Στον ναό των Ταξιαρχών ο Κολοκοτρώνης ορκίστηκε και ξεκίνησε από εκεί την επανάσταση πηγαίνοντας και απελευθερώνοντας την Καλαμάτα. Αξίζει να αναφερθεί πως η Μάνη δεν καταπατήθηκε ποτέ από τούρκικο πόδι και ότι οι Μανιάτισσες είχαν κι αυτές ενεργό ρόλο στον πόλεμο.
Σας προτείνω αν τύχει και πάτε, να προτιμήσετε το παραδοσιακό εστιατόριο "Μαυρομιχαλέικο", ένας υπέροχος χώρος (το σπίτι του Μαυρομιχάλη) με υπέροχο φαγητό. Μόνο το περιβάλλον είναι αυτό που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή, και μετά οι υπέροχες γεύσεις και η άψογη εξυπηρέτηση του κύριου Πέτρου και της οικογένειάς του. Πάρτε μια γεύση:
Η Μέσα Μάνη είναι η χαρακτηριστική Μάνη, η γεμάτη με τους πύργους της, που σου δίνουν μια περίεργη αίσθηση, ένα δέος και την αίσθηση ότι σε αυτά τα μέρη υπήρχε ιστορία. Κάθε οικογένεια είχε και τον δικό της τριώροφο πέτρινο πύργο, για να προφυλάσσεται από τις επιθέσεις των άλλων οικογενειών με τις οποίες είχε αντιδικίες. Όλοι οι πύργοι είχαν μικρά παράθυρα έτσι ώστε οι μέσα να μπορούν να βλέπουν έξω, αλλά οι έξω να μην μπορούν να βλέπουν μέσα. Επίσης, οι πόρτες ήταν πολύ χαμηλές για να αναγκάζεται αυτός που μπαίνει να σκύβει. Αυτό γινόταν για τους εχθρούς, για τους οποίους από την μέσα πλευρά του πύργου τοποθετούσαν μηχανισμούς, που μπαίνοντας ένας ανεπιθύμητος, του έπεφτε στο κεφάλι ένα ξύλο για να τον αφοπλίσει.
Επόμενη στάση Γερολιμένας, το παραδοσιακό λιμανάκι της Μάνης, και σημείο ανεφοδιασμού την περίοδο του πολέμου.
H μικρή περιήγηση στη Μάνη κλείνει με την επίσκεψη στο σπήλαιο του Διρού, το ωραιότερο λιμναίο σπήλαιο στον κόσμο.Είναι υπόγειος ποταμός και αναπτύσσεται σε δύο κύριους παράλληλους διαδρόμους με αρκετούς δευτερεύοντες. Η εξερεύνηση του σπηλαίου ξεκίνησε στο 1949 από το ζεύγος των σπηλαιολόγων Ιωάννη και Άννας Πετροχείλου, της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας. Το 1958 ξεκίνησε η αξιοποίησή του και το 1963 λειτούργησε με χερσαίο τμήμα 600 μέτρα. Το 1979 ανακαλύφθηκαν και νέα τμήματα, χαρτογραφήθηκαν χερσαίοι και λιμναίοι διάδρομοι, ώστε σήμερα το συνολικό μήκος του να φτάνει τα 6000 μέτρα. Το σπήλαιο αποτελείται από σταλακτίτες και σταλαγμίτες, και παλαιότερα ήταν χερσαίο, όμως με την πάροδο των αιώνων η στάθμη του νερού ανέβηκε από τη θάλασσα και έτσι οι σχηματισμοί των σταλακτιτών μοιάζουν με λευκές κολώνες που βγαίνουν μέσα από το νερό. Όσες φορές και εάν επισκεφθεί κανείς τα σπήλαια Διρού δεν χορταίνει το μάτι του να παρακολουθεί με θαυμασμό το τι του έχει προσφέρει σαν δώρο η φύση. Για 45 λεπτά σε μια διαδρομή δαιδαλώδη, ο επισκέπτης μένει άφωνος, όπως και έμεινα κι εγώ.
Σίγουρα μου μένουν πολλά πράγματα ακόμη ανεξερεύνητα... γι΄ αυτό δεν θα αναφέρω όσα τελικά δεν πρόλαβα να δω... Ευχαριστώ την Νάνσυ για την ξενάγηση και για την φιλοξενία...κι ελπίζω σε μια δεύτερη ανάρτηση για την Μάνη στο άμεσο μέλλον
...... συνεχίζεται......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου